มีเทวดาองค์หนึ่ง ที่แสน มีน้ำใจ
เป็นเทวดาที่ดู ก็เหมือนคนทั่วไป
ไปที่ไหนใครก็ชื่นบาน
จะแดนไกลทุรกันดาร
เปลี่ยนให้เป็นวิมาน
ดุจดั่งเป็นวิมาน
ที่สวยงดงามเกินฝันใฝ่ จะหา
เอาดาวเอาเดือนมาตกแต่งพื้น
ด้วยเมตตา
เอาเชาว์ปัญญามากลบแผ่นฟ้า
เป็นหลังคา
เหมือนก้อนหินซึ่งไร้ราคา
ท่านนำมาทำให้เป็นทอง
ประดับในวิมานให้เกิดเป็นวิมาน
เราถึงร่มเย็น เป็นเพราะใคร
และแม้ ดาว ลับลา
ฟ้า ไร้เดือน ตะวัน
ลืม สาดแสง เหลือเพียงฉัน
ฉันจะสานต่อ ที่ท่านเคยได้สอน
เรียงร้อยในใจ จะสืบสานไว้
ด้วยใจที่ภักดี